Εκατόν δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν, δολοφονήθηκαν, ξεριζώθηκαν… Άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Το αίμα έτρεχε ποτάμι, μέχρι τη θάλασσα. Το γαλάζιο του νερού βάφτηκε κόκκινο. Ουρλιαχτά, θάνατος, απόγνωση. Καμμένη γη. Χωριά ολόκληρα πυρπολήθηκαν. Μητέρες μέσα στους καπνούς ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τα πρόσωπα τους μαύρα από τις στάχτες. Βλέμμα θολό. Το βλέμμα της τρέλας. Που να κρυφτούν; Δεν ξέρουν.Τούρκοι παντού. Αγρίμια. Δολοφονούν, βιάζουν. Κατακόκκινοι βαμμένοι από το αίμα των αθώων θυμάτων τους συνεχίζουν να σκοτώνουν όποιον βρουν στο διάβα τους. Η Χίος πεθαίνει… 30 Μαρτίου 1822.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: 1822
«Σὰν κρέας σὲ σφαγεῖο…»
Ο πίνακας τον οποίο απέσυραν οι γραικύλοι υπάλληλοι των Ιουδαίων
απο το Βυζαντινό Μουσείο Χίου.. Τον απέσυραν επειδή την σφαγή αυτή, όπως και πολλές άλλες της περιόδου, την έκαναν κυρίως οι Εβραίοι…
Σὰν σήμερα ἔγινε ἡ μεγάλη σφαγὴ τῆς Χίου.
Σὰν σήμερα, πρὸ 191 ἐτῶν, ἡ χειροτέρα μορφὴ βαρβάρων, καθοδηγουμένη, ὅπως σὲ κάθε ἀνάλογο σφαγή, ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς Ἑβραίους, ἐρήμωσε τὴν Χίο.
Σὰν σήμερα, πρὸ δύο περίπου αἰώνων, τὸ νησὶ μετετράπῃ σὲ λίμνη αἵματος…
Ὁ θρῆνος ἀκόμη φθάνει στὰ αὐτιά μας, ὑπόκωφος, ἀλλὰ τρομακτικός…
Ἡ «ἐφιαλτικὴ» ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες Ἀντιμετώπισις τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ 1821
Οι Βαυαροί, (Γερμανοί) που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του ’21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση.
Συνέχεια
Τό Ὁλοκαύτωμα τοῦ Ἀρκαδίου
Ἕνα μικρό ἀφιέρωμα στό ὁλοκαύτωμα τοῦ Ἀρκαδίου πού ἔγινε σάν σήμερα, πρίν ἀπό 146 χρόνια:
Ἡ μάχη στὰ Δερβενάκια.
Μάχη στα στενά των Δερβενακίων (πίνακας του Θ. Βρυζάκη)
Σὰν σήμερα….
Ὁ μεγάλος μας Θοδωράκης Κολοκοτρώνης τότε κατάφερε οὐσιαστικῶς νὰ ἀποδείξῃ σὲ ὅλους τοὺς ὁπλαρχηγούς, τὴν στρατιωτική του ἰδιοφυΐα.
Ἀπὸ τότε καὶ μετὰ μόνον νίκες καὶ …πίκρες…
Συνέχεια
Ποῦ εἶναι ὁ τᾶφος τοῦ Νικηταρᾶ;
Ὁ Νικήτας ἦταν πάντα ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μου ἥρωες. Ἀπὸ τὰ πρόσωπα ποὺ πάντα ἐθαύμαζα γιὰ τὴν ἀκεραιότητα, τὸν ἄδολον πατριωτισμό τους καὶ τὸἦθος τους.
Γνωρίζουμε φυσικὰ πὼς πέθανε πάμπτωχος. Αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζουμε εἶναι τὸ ποῦ εἶναι ὁ τᾶφος του.
Ἦταν λοιπόν τόσο ἀσήμαντος ὥςτε νά μήν ἐνδιαφερθῇ κανεῖς πρό κειμένου νά βάλῃ ἕνα σημάδι; Τί στό καλό; Γιὰ τὸν Νικηταρᾶ μιλᾶμε.
Ἀναζητῶντας λοιπὸν κάποιο στοιχεῖο γιὰ τὸν τάφο τοῦ Νικήτα ἔπεσα στὸ παρακάτω ἄρθρον τοῦ Ἀγγέλου Συνέχεια