Αὐτή ἡ σαρκοφάγος τί ἀπέγινε;
Τά στηρίγματα τῆς κλίμακος;
Χμμμ…
Κατὰ τὰ ἄλλα συζητᾶμε γιὰ Ἑλληνοχριστιανισμό… Καὶ γιὰ πολιτισμό…
Μήπως κάνουν πλάκα ἀκόμη κάποιοι;
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: περασμένα ναὶ ξεχασμένα ὄχι
Τὸ σωτήριον ἑλληνικὸ μπόλι!
Μᾶς ὀφείλετε ἀγαπητοί μου Εὐρωπαῖοι· πάντα θὰ μᾶς ὀφείλετε. Μᾶς ὀφείλετε ζωή, γνώσεις, ἔργα. Καὶ δὲν τὸ ἀντέχετε αὐτό…
MYNDE,J. – Constantinople
Ἡ λαίδη Montagu ἦταν σύζυγος τοῦ Ἂγγλου Edwart Wortley Montagu, ποὺ διατέλεσε πρεσβευτὴς στὴν Κωνσταντινούπολη τὰ ἕτη 1716-1717. Ἡ λαίδη ἦταν διανοούμενη, μὲ κλασσικὴ μόρφωση, παρατηρητικότητα, πνευματικὴ ἀνησυχία καὶ γνώση τῶν διεθνῶν πραγμάτων τῆς ἐποχῆς της. Ἀλληλογραφοῦσε μὲ διάφορες ἀριστοκράτισσες τοῦ Λονδίνου μεταδίδοντας ἐντυπώσεις ἀπὸ τὶς περιοδεῖες της καὶ πληροφορίες γιὰ τὸν δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ βίο τῶν Ὀθωμανῶν, γιὰ τοὺς πολέμους, γιὰ τὴν πολιτικὴ τοῦ σεραγιοῦ καὶ κάπου κάπου σημείωνε καὶ μερικὲς παρατηρήσεις γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Πόλης.
Τὸ Μακεδονικὸ Παίγνιο Γεωπολιτικῆς, τοῦ Ν. Ἰ. Μέρτζου
Ἡ Ἐταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν μὲ συνέπεια συνεχίζει τὸ κορυφαῖο ἐπιστημονικὸ καὶ ἐθνικὸ ρόλο ποὺ ἐπιτελεῖ στὰ Βαλκάνια. Οἱ ἐκδόσεις της πρωτοστατοῦν στὸ ζήτημα τῆς ἐπιστημονικῆς τεκμηρίωσης καὶ τῆς ὑπεράσπισης τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας. Στὴν τελευταία της ἐκδοση, διαβάζουμε τὴν μελέτη τοῦ Προέδρου της Νικολάου Ἰ. Μέρτζου, «Τὸ Μακεδονικὸ Παίγνιο Γεωπολιτικῆς». Η σύντομη ἀλλὰ ἒγκυρη μελέτη ἐξιστορεῖ εὐσύνοπτα τὴ διαχρονικὴ ἐξέλιξη τοῦ Ζητήματος καὶ τεκμηριώνει τὰ σοβαρὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντα γιὰ τὰ ὁποῖα Ξένες Δυνάμεις, ἐναλλασσόμενες διαχρονικὰ μεταξὺ 1871-2012, τὸ χρησιμοποίησαν καί, μέχρι σήμερα, τὸ χρησιμοποιοῦν. Δημοσιεύει ἀδιάσειστα ἐπίσημα στοιχεῖα, συνήθως ἂγνωστα, καὶ προβαδίζει διότι καλύπτει πλήρως τὴ διαδρομὴ τοῦ Ζητήματος μέχρι τὸν Νοέμβριο 2012.
Ἀναφέρω ἐνδεικτικά ἀποσπάσματα:
Τί λέει ἡ καρδιά μας 90 χρόνια μετά;
Ἐγὼ οὔτε ἐβίωσα, οὔτε ἐγεύθην, οὔτε ἐπόνεσα μὲ ὅσα συνέβησαν πρὸ 90 ἐτῶν στὴν ἀπέναντι ἀκτή.
Οὔτε εἶχα παπποῦδες μέσα στὸ σπίτι γιὰ νὰ μοῦ μεταβιβάσουν τὶς μνῆμες τους καὶ τὰ βιώματά τους.
Μία θεία τοῦ πατέρα μου εἴχαμε, κι αὐτὴν ἐλάχιστα χρόνια πρὸ τοῦ θανάτου της.
Ὅμως, αὐτὰ τὰ λιγοστά, αὐτὰ τὰ σκόρπια, αὐτὲς οἱ κομματιασμένες μνῆμες, ἦσαν ἀρκετὲς γιὰ νὰ μὲ «ἐμβολιάσουν» καὶ νὰ «φυτεύσουν» μέσα μου ψήγματα γνώσεως καὶ ἄσβεστον πόθο ἀναζητήσεως τῶν ῥιζῶν μου.
Ἦταν ἀρκετὰ γιὰ νὰ μπορῶ νὰ νοιώσω ὅλον τὸν πόνο καὶ τὴν ἀπελπισία ποὺ ἐκεῖνοι ἔνοιωσαν… Νὰ ξαναζήσω κάθε τους στιγμή, κάθε τους κραυγή, κάθε σταγόνα αἵματος…
Ἐάν αύτό δέν εἶναι γενοκτονία τότε τί εἶναι;
Ἡ γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, καθῶς ἐπίσης καὶ ὅλων τῶν ἄλλων πληθυσμῶν ποὺ ἐνοχλοῦσαν τὴν Τουρκία στὸν τομέα τῆς συνοχῆς, εἶναι μία πραγματικότης ποὺ μόνον ἠλίθιοι θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ἀμφισβητήσουν. (Καλὴν ὥρα σὰν κάτι σούργελα ποὺ κυκλοφοροῦν μέσα στὸν βο(υ)λὴ τώρα τελευταῖα καὶ πίνουν καφεδάκι, ὑπὸ κατάστασιν …συνωστισμοῦ, στὴν Ἐκάλη)
Συνέχεια
Γιαχβέ ἤ Διόνυσος;
Εἶναι ἕνα ἐρώτημα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπασχολῇ ὅλους μας. Ἰδίως αὐτοὺς ποὺ θεωροῦν πὼς πιστεύουν σὲ ἕναν θεὸ ἀδιαπραγμάτευτον καὶ μὴ ἀμφισβητήσιμον.
Γιαχβέ λοιπόν ἤ Διόνυσος; Ἴακχος ἤ Διόνυσος; Μήπως συζητᾶμε γιά τό αὐτόν πρόσωπο; Καί μήπως ἀκόμη ἀναζητοῦν οἱ Ἑβραῖοι τό πραγματικό ὄνομα τοῦ θεοῦ τους; (Αὐτὸ τὸ τελευταῖο δὲν μᾶς ἀφορᾶ, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται νὰ τὸ γνωρίζουμε γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ βάζουμε σὲ ἄλλες βάσεις τοὺς συλλογισμούς μας!)